Nosferatu – Αληθινός τρόμος σε ένα ριμέικ αλλιώτικο κ αποτροπιαστικό – Το βαμπίρ μέσα από τους μύθους (video)

Στον Ρόμπερτ Έγκερς αρέσει να διεκδικεί πράγματα και να ταράζει τα νέρα.

Στο βιβλίο The VVitch του 2015, διεκδίκησε για τον ίδιο τη μορφή της μάγισσας από όλες τις εκδοχές της Disney και τις δημοφιλείς εφηβικές απεικονίσεις, ανατρέχοντας στις λαϊκές δεισιδαιμονίες των πρώτων Αμερικανών, χρησιμοποιώντας σχολαστική ακρίβεια της εποχής για να δικαιώσει τη μάγισσα.

Στο The Lighthouse του 2019, ανέκτησε και επαναπροσδιόρισε το πνεύμα του Έντγκαρ Άλαν Πόε, εγκλωβίζοντας δύο φαροφύλακες του 19ου αιώνα στον ίδιο χώρο με ένα Lovecraftian τέρας για να ενορχηστρώσει καλύτερα ένα πυρετώδες όνειρο για τον εύθραυστο ανδρισμό και την απειλή της απομόνωσης.

Και στο The Northman του 2022, ανέσυρε τους σκανδιναβικούς μύθους που αποχαυνώθηκαν στη σειρά Thor της Marvel, ερευνώντας σχολαστικά τη μυθολογία των στοιχείων και κάνοντας τη βόλτα του προς τη Βαλχάλα όσο το δυνατόν πιο ερευνητικά ακριβή.

Μην γελιέστε: Όταν ο Έγκερς παίρνει στα χέρια του ένα έργο, το διερευνά, το αναλύει λεπτομερώς και το παίρνει πολύ σοβαρά.

Για την τέταρτη ταινία του, όχι μόνο διασώζει τους βρικόλακες από τη σέξι εποχή και τους επιστρέφει στις γοτθικές τους ρίζες, αλλά ξεθάβει ένα πολύτιμο κινηματογραφικό πτώμα.

Όπως δηλώνει και ο τίτλος, το Νοσφεράτου είναι ένα remake του βωβού κλασικού γερμανικού εξπρεσιονιστικού έργου Nosferatu: A Symphony of Horror του F.W. Murnau του 1922 – το οποίο βασίστηκε στον “Δράκουλα” του Μπραμ Στόκερ(και ενέπνευσε επίσης την εκδοχή του Βέρνερ Χέτζογκ το 1979).

Πιστός στη φόρμα του, ο Έγκερς εξερευνά επιμελώς τη βαμπιρική παράδοση για να αφηγηθεί για άλλη μια φορά την ιστορία του κόμη Όρλοκ, ενός αρχαίου Ρουμάνου αιμοβόρου, του οποίου η ακατάσχετη εμμονή με τη σύζυγο ενός κτηματομεσίτη που στάλθηκε στην Τρανσυλβανία για να του βρει ένα νέο κτήμα θα προκαλέσει αιματηρή καταστροφή.

Σε μια από τις σπάνιες αποκλίσεις από το αρχικό υλικό, στην αρχή αυτού του γοτθικού παραμυθιού παρουσιάζεται ο Κόμης (Μπιλ Σκάρσγκαρντ) καθώς ξυπνάει από την Έλεν (Λίλι-Ρόουζ Ντεπ). Μια πνευματική σύνδεση δημιουργείται χωρίς τη θέλησή του και ο Όρλοκ επιστρέφει χρόνια αργότερα – σαν ζηλιάρης πρώην – για να διεκδικήσει σαρκικά την πρόσφατα παντρεμένη κοπέλα.

Ο Έγκερς φέρνει τον χαρακτήρα της Έλεν περισσότερο στο προσκήνιο στην εκδοχή του. Λειτουργεί, αλλά πέρα από αυτή την αλλαγή – καθώς και το ότι ο Όρλοκ έχει πλέον μουστάκι και την ακριβή λεπτομέρεια του μύθου ότι οι βρικόλακες δεν πάνε στο λαιμό αλλά στο στήθος όταν πρόκειται να σβήσουν τη δίψα τους – η υπόλοιπη ταινία είναι εξαιρετικά πιστή στο πρωτότυπο. Κάπως δουλοπρεπώς, στο βαθμό που ο Νοσφεράτου του 2024 δεν αποτελεί ριζική απόκλιση αλλά μια αρκετά πιστή επανεκτέλεση.

Αν και οι οπαδοί του Έγκερς μπορεί να δυσανασχετούν για αυτή την έντονη ευλάβεια προς το αρχικό υλικό, ειδικά από τη στιγμή που η μοναδική αίσθηση δημιουργικότητας του σκηνοθέτη δεν έχει ποτέ στο παρελθόν νιώσει περιορισμένη, το…δάγκωμα του Νοσφεράτου θα ικανοποιήσει όσους επιθυμούν πουριτανικό φολκλόρ βαμπίρ, περισσότερες σεξουαλικές προεκτάσεις και πολλά κοντινά πλάνα της Λίλι-Ρόουζ Ντεπ σε καταστάσεις ευφορίας και αγωνίας.

Ο πιο αιχμηρός «κυνόδοντας» της ταινίας είναι τα οπτικά εφέ και ο σχεδιασμός παραγωγής της. Κάθε σκηνή είναι ένα ανατριχιαστικό ταμπλό, με τον Έγκερς να συνεργάζεται για άλλη μια φορά με τον διευθυντή φωτογραφίας του, Τζάριν Μπλάσκε, και τον σχεδιαστή παραγωγής Γκρεγκ Λάθροπ. Οι συνδυασμένες προσπάθειές τους παράγουν εκπληκτικό φωτισμό chiaroscuro, δυσοίωνο παιχνίδι σκιών και λεπτομερείς συνθέσεις που καθιστούν την ταινία μια ασφυκτικά όμορφη εμπειρία.

Στον τομέα της υποκριτικής, το καστ με τα αστέρια (Άαρον Τέιλορ-Τζόνσον, Έμα Κόριν, ο καθιερωμένος από τον Έγκερς, Γουίλεμ Νταφόε) τα καταφέρνει καλά, αλλά είναι η Λίλι-Ρόουζ Ντεπ και ο Μπιλ Σκάρσγκαρντ που εντυπωσιάζουν περισσότερο.

Η Ντεπ κλείνει τα στόμα όσων φοβόντουσαν ότι η (τραγική) συμμετοχή της στην (εξίσου τραγική) σειρά The Idol σήμαινε ότι δεν θα ήταν ικανή για το έργο – καθώς και όσους θα ήθελαν την Άνια Τέιλορ Τζόι (άλλη τακτική του Έγκερς) να υποδυθεί την Έλεν. Η σωματική της διάπλαση είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακή, καθώς καταφέρνει να διαστρέφει τη σπονδυλική της στήλη και τα χαρακτηριστικά του προσώπου της με πραγματικά απόκοσμο τρόπο.

Όσο για τον εντελώς αγνώριστο Σκάρσγκαντ, αφήνει το δικό του στίγμα ως υπνωτικό ghoul. Ο δικός του Όρλοκ δεν είναι ένα καρμπόν αντίγραφο του Μαχ Σρεκ ή του Κλάους Κίνσκι , και η ερμηνεία του είναι, όπως ίσως μαντέψατε, ό,τι πιο μακρινό από έναν γλυκύτατο αποπλανητή. Είναι σάπιος, είναι απειλητικός και είναι πραγματικά αρκετά τρομακτικός.

Και οι δύο ερμηνείες ενισχύουν την εξερεύνηση του τοξικού πάθους από τον Έγκερς, όπου ο Έρωτας και ο Θάνατος διαπλέκονται, γίνονται δυσδιάκριτοι και γίνονται εντελώς παράξενοι. Η υποκριτική ενισχύει επίσης τα θέματα του ελέγχου και του καταναγκασμού, με αποκορύφωμα κάτι άβολα πρωτόγονο.

Ακόμα κι αν η σχολαστική μέχρις εσχάτων προσέγγιση του Έγκερς μπορεί να ξενίσει ορισμένους θεατές, καθώς και προϋπάρχοντες οπαδούς που λαχταρούν λιγότερη οικειότητα, ο Νοσφεράτου παραμένει ένα ατμοσφαιρικό tour de force. Είναι αλήθεια ότι μπορεί να είναι περισσότερο μια Συμφωνία του στυλ παρά μια Συμφωνία του τρόμου, αλλά κανείς άλλος δεν θα μπορούσε να διεκδικήσει μια από τις σπουδαιότερες ταινίες τρόμου όλων των εποχών με τόση αυτοπεποίθηση.

Α, και για την αγάπη των πτωμάτων βρικολάκων που μαραίνονται από την ανατολή του ήλιου, υποκύψτε στο σκοτάδι σε έναν κινηματογράφο. Αυτή η ανησυχητική μουσική προκαλεί τρόμο και απαιτεί το καλύτερο ηχοσύστημα.

“Έλα σε μένα”, ικετεύει με δάκρυα η Έλεν. Αυτή μπορεί κάλλιστα να είναι η ίδια κραυγή που ακούγεται από το θέατρο της γειτονιάς σας. / euronews

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Για τους λάτρεις του είδους, το βαμπίρ είναι εδώ διαφορετικό και αξίζει να το δείτε μέσα στην κλειστή αίθουσα του κινηματογράφου. Όχι στην μικρή οθόνη σας!