Η δραματική σειρά Mary & George έκανε πρεμιέρα στις 5 Μαρτίου στο Sky Atlantic και γνωρίζει επιτυχία καθώς παρακολουθούμε μία υπερπαραγωγή με πολύ δράση, σκληρές σκηνές σεξ και ωμή συνωμοσία στις αρχές του 1600 με κεντρικό πρόσωπο τον Βασιλιά James.
Τα κοστούμια είναι ωραία, η μουσική είναι πραγματικά φανταστική, η σκηνοθεσία είναι υπέροχη, αλλά το δυνατό χαρτί του είναι ότι παρουσιάζει μία ιστορία με ενδιαφέρον.
Η σύντομη περιγραφή του Mary & George κεντρίζει εξαρχής το ενδιαφέρον: Η Julianne Moore υποδύεται τη Mary Villiers, μια περίφημη μοχθηρή Κοντέσα του Μπάκιγχαμ, η οποία τριγυρνά στη χαρούμενη παλιά Αγγλία στις αρχές του 1600, κάνει μια χαμηλή, αμβλεία αγγλική προφορά και χρησιμοποιεί με μαεστρία τον δευτερότοκο γιο της, Τζορτζ (τον υποδύεται ο Nicholas Galitzine των Red, White & Royal Blue) για να κερδίσει προνόμια και πλούτη.
Οι δύο πρωταγωνιστές είναι υπέροχοι –ο Τζορτζ του Galitzine σφουγγαρίζει και γκρινιάζει, ώσπου ένα ταξίδι στη Γαλλία τον μετατρέπει σε ένα σέξι μικρό πόρνο, ενώ η Moore είναι υπέροχη στο ρόλο της: δολοπλόκα, χειριστική και γοητευτική, πάντα κινεί περιμετρικά το βλέμμα της για να τα βλέπει όλα, καθώς προσπαθεί να υπολογίσει την επόμενη οξυδερκή κοινωνική σκακιστική κίνηση, αιφνιδιάζοντας. Είναι και οι δύο καθάρματα, βασικά, αλλά το κάνουν με τόσο διασκεδαστικό τρόπο που απολαμβάνεις να το παρακολουθείς.
Υπάρχει πολλή απολαυστική ίντριγκα φυσικά -η Villiers προσπαθεί συνεχώς να κάνει τον γιο της να τον προσέξει ο βασιλιάς James I (ένας χαρούμενος και πρόστυχος ρόλος που ερμηνεύει ο Tony Curran), υπάρχει πολύ πιπίλισμα των χυμών ενός φρέσκου ώριμου φρούτου από τον αντίχειρα, πολλά υποβλητικά χρυσά σκουλαρίκια και όλοι τρώνε συνεχώς το δείπνο τους σε έναν οίκο ανοχής – αλλά παρόλα αυτά, το σεξ στο Mary & George είναι σχεδόν πάντα δύναμη και η λαγνεία πρωταγωνιστεί.
Το Mary & George είναι κυριολεκτικά ενδιαφέρον: ο Robert Carr του Laurie Davidson είναι απίστευτα κακός, ο Niamh Algar είναι ιντριγκαδόρος όσο δεν παίρνει, ο Sir Thomas Compton του Gilder είναι τέλειος ως τηλεοπτικός γκρινιάρης.
Οι διάλογοι έχουν φυσικότητα και το επίκεντρο είναι η δράση κακών μικρών χαρακτήρων που κρύβονται πίσω από βελούδινες κουρτίνες. Φυσικά υπάρχουν μερικές σκηνοθετικές επιλογές που κάνουν τη σειρά Mary&George να δείχνει φρέσκια, σύγχρονη και ενδιαφέρουσα. Βλέπεις πραγματικά ανθρώπινα πρόσωπα με φυσικές κινήσεις, ανθρώπους να σχεδιάζουν και να μαλώνουν για συμπόσια, ακούς το τρίξιμο της φωτιάς.
Επίσης αν σε κάποιο επεισόδιο υπάρχει μια κρίσιμη σκηνή –μια στιγμή ταπείνωσης, ή μια μεγάλη νίκη, ή κάποιο τεράστιο δράμα– η σκηνή κινείται σε αργή κίνηση, όλοι οι διάλογοι και ο ήχος απουσιάζουν, επική ορχηστρική μελωδία παίζει ενισχύοντας τη δραματικότητα.
Το αποτέλεσμα είναι σαν να βλέπεις έναν αναγεννησιακό πίνακα πολλών επιπέδων –σχεδόν ακίνητος αλλά με πολλούς περιστρεφόμενους τροχούς ίντριγκας– και είναι, κυρίως επειδή ο Galitzine είναι τόσο συχνά στη μέση τους, φανταστικό ως σκηνοθετική επιλογή.
BINTEO / newpost / sky
