Το πραγματικό νόημα των Χριστουγέννων δεν εξαντλείται στους γιορτινούς φωτισμούς των δρόμων ή στα στολισμένα δέντρα των πλατειών του τόπου μας,
αλλά καθορίζεται από τις καρδιές και τις πράξεις των ανθρώπων του.
Οι γιορτινές ημέρες, μας δίνουν την ευκαιρία να ξαναθυμηθούμε τη σημασία της ενότητας, της προσφοράς και της συνεργασίας. Είναι μια στιγμή να κοιτάξουμε μπροστά με αισιοδοξία, εμπιστοσύνη στις δυνάμεις μας και στήριξη στους ανθρώπους του νησιού μας.
Ο τόπος μας έχει περάσει δύσκολες στιγμές, αλλά οι Ροδίτες έχουν αποδείξει ότι ξέρουν να αγωνίζονται, να ξεπερνούν εμπόδια και να ανοίγουν νέους δρόμους για το μέλλον.
Εύχομαι αυτά τα Χριστούγεννα, να γεμίσει κάθε σπίτι με ζεστασιά, αγάπη και ελπίδα. Ας είναι η Νέα Χρονιά Φωτεινή, Δημιουργική και γεμάτη Υγεία και Προοπτική για όλους μας.
Καλά Χριστούγεννα και Ευτυχισμένο το Νέο Έτος 2025!

Αντώνης Β. Καμπουράκης 

Το μήνυμα του Πατριάρχη Βαρθολομαίου για τα Χριστούγεννα

Αναλυτικά, ολόκληρο το μήνυμα του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου για τα Χριστούγεννα έχει ως εξής:

«Τιμιώτατοι αδελφοί Ιεράρχαι και τέκνα εν Κυρίω ευλογημένα,
»’Ανωθεν ευδοκία εφθάσαμεν και εφέτος εις την πανέορτον ημέραν της κατά σάρκα Γεννήσεως του Θεού Λόγου, του ελθόντος εις την γην και συναναστραφέντος ημίν “δι’ άφατον φιλανθρωπίαν”. Τιμώμεν εν ψαλμοίς και ύμνοις και εν χαρά ανεκλαλήτω το μέγα μυστήριον της Ενανθρωπήσεως, το “πάντων καινών καινότατον, το μόνον καινόν υπό τον ήλιον”, δια του οποίου διανοίγεται εις τον άνθρωπον η οδός της κατά χάριν θεώσεως και ανακαινίζεται η σύμπασα κτίσις.

Τα Χριστούγεννα δεν είναι βίωσις συναισθηματισμών, οι οποίοι “γρήγορα έρχονται και ακόμη ταχύτερα παρέρχονται”. Είναι υπαρξιακή μετοχή εις το όλον γεγονός της Θείας Οικονομίας. Καθώς μαρτυρεί ο Ευαγγελιστής Ματθαίος, η ηγεσία του κόσμου ηθέλησεν εξ αρχής να αφανίση το Θείον Βρέφος. Δια τους πιστούς, ομού με το “Χριστός γεννάται” της εορτής της Σαρκώσεως του Υιού και Λόγου του Θεού Πατρός και τους πενθίμους κώδωνας του Πάθους, συνηχεί πάντοτε το “Χριστός Ανέστη”, το ευάγγελον μήνυμα της νίκης κατά του θανάτου και της προσδοκίας της κοινής αναστάσεως.

»Το “Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη” ακούεται και πάλιν εις ένα πλήρη βιαιοτήτων, κοινωνικής αδικίας και καταρρακώσεως της ανθρωπίνης αξιοπρεπείας κόσμον. Η εκπληκτική πρόοδος της επιστήμης και της τεχνολογίας δεν φθάνει εις το βάθος της ανθρωπίνης ψυχής, αφού ο άνθρωπος είναι πάντοτε περισσότερον από αυτό που δύναται να συλλάβη η επιστήμη και από αυτό εις το οποίον αποβλέπει η πρόοδος της τεχνολογίας. Δεν γεφυρώνεται επιστημονικώς το χάσμα μεταξύ ουρανού και γης εις το είναι του ανθρώπου.

»Σήμερον ηχεί ο λόγος περί του “μετανθρώπου” και εγκωμιάζεται η τεχνητή νοημοσύνη. Βεβαίως, το όνειρον ενός “υπερανθρώπου” δεν είναι καινοφανές. Η ιδέα του “μετανθρώπου” στηρίζεται εις την τεχνολογικήν πρόοδον και εις τον εξοπλισμόν του με πρωτοφανή εις την ανθρωπίνην εμπειρίαν και ιστορίαν μέσα, δια των οποίων θα δυνηθή να υπερβή το μέχρι σήμερον ισχύον ανθρώπινον μέτρον.

Η Εκκλησία δεν είναι τεχνοφοβική. Προσεγγίζει την επιστημονικήν γνώσιν ως “θεόσδοτον δώρον εις τον άνθρωπον”, χωρίς όμως να αγνοή ή να αποσιωπά τους κινδύνους του επιστημονισμού. “Εις την Εγκύκλιον της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου της Ορθοδόξου Εκκλησίας (Κρήτη, 2016), τονίζεται η συμβολή του Χριστιανισμού και “εις την υγιά ανάπτυξιν του θύραθεν πολιτισμού”, αφού ο Θεός “έθεσε τον άνθρωπον οικονόμον της θείας δημιουργίας και συνεργόν Αυτού εν τω κόσμω”.

Εν συνεχεία, σημειούται μετ’ εμφάσεως: “Η Ορθόδοξος Εκκλησία, έναντι του συγχρόνου ῾ανθρωποθεού’, προβάλλει τον ῾Θεάνθρωπον’ ως έσχατον μέτρον πάντων: ῾Ουκ άνθρωπον αποθεωθέντα λέγομεν, αλλά Θεόν ενανθρωπήσαντα’ (Ιωάννου Δαμασκηνού, Έκδοσις ακριβής της ορθοδόξου πίστεως, Γ΄, 2 PG 94, 988)”.

»Η απάντησις εις το κρίσιμον ερώτημα, πως άχρι της εσχάτης “ογδόης ημέρας”, με τον τιτανισμόν και τον προμηθεϊσμόν του τεχνολογικού πολιτισμού, των μετεξελίξεων και των μεταπτώσεών του, εν μέσω ανθρωποθεϊστικών μετανθρωπισμών ή υπερανθρωπισμών, θα διασωθή ο “πολιτισμός του προσώπου”, ο σεβασμός της ιερότητος και η ανάδειξις της ωραιότητός του, εδόθη άπαξ και δια παντός εν τω μυστηρίω της Θεανθρωπινότητος.

Ο Θεός Λόγος εγένετο σαρξ, η “αλήθεια ήλθε” και “παρέδραμεν η σκιά. Εις το διηνεκές το αληθεύειν δια τον άνθρωπον θα συνδέεται με την σχέσιν του με τον Θεόν, ως απάντησις εις την κάθοδον του Θεού προς αυτόν και ως αναμονή και υπάντησις του ερχομένου Κυρίου της δόξης.

Η ζώσα αυτή πίστις στηρίζει τον αγώνα του ανθρώπου να ανταποκριθή εις τας αντιφάσεις και τας προκλήσεις του επιγείου βίου του, εις την “επ’ άρτω” ζωήν, εις την επιβίωσιν και την κοινωνικήν και πολιτισμικήν ανάπτυξιν. Τίποτε όμως εις την ζωήν μας δεν ευδοκιμεί άνευ αναφοράς εις τον Θεόν, με ορίζοντα την “πληρότητα ζωής, την πληρότητα χαράς και την πληρότητα γνώσεως” της Βασιλείας Του.

»Τα Χριστούγεννα είναι ευκαιρία δια να συνειδητοποιήσωμεν το μυστήριον της ελευθερίας του Θεού και το μέγα θαύμα της ελευθερίας του ανθρώπου. Ο Χριστός κρούει την θύραν της ανθρωπίνης καρδίας, όμως μόνον ο ίδιος ο ελευθερία τετιμημένος άνθρωπος δύναται να την ανοίξη. “Ασφαλώς, χωρίς Αυτόν, χωρίς τον Χριστόν”, γράφει ο μακαριστός π. Γεώργιος Φλωρόφσκυ, “ο άνθρωπος δεν μπορεί να κάνει τίποτε. Κι όμως, υπάρχει κάτι που μόνο από τον άνθρωπο μπορεί να γίνει – το να ανταποκριθεί στην κλήση του Θεού και να ῾δεχθεί’ τον Χριστόν”.

»Δια του “Ναι” εις την άνωθεν κλήσιν ο Χριστός αποκαλύπτεται ως “το φως το αληθινόν”, ως “η οδός, η αλήθεια και η ζωή”, ως η απάντησις εις τα έσχατα ερωτήματα και τας αναζητήσεις του νοός, εις τους καρδιακούς πόθους και τας ελπίδας του ανθρώπου, αλλά και εις το πόθεν και προς τι της δημιουργίας. Εις τον Χριστόν ανήκομεν, εν Αυτώ είναι ηνωμένα τα πάντα. Ο Χριστός είναι “το Α και το Ω, ο πρώτος και ο έσχατος, αρχή και τέλος”.

Εν τη εκουσία σαρκώσει Του “δι’ ημάς τους ανθρώπους και δια την ημετέραν σωτηρίαν”, ο του Θεού Λόγος “ουκ ανθρώπων ώκησεν ένα, αλλ’ ανθρώπου φύσιν τη εαυτού περιέθηκεν υποστάσει”, θεμελιώσας τοιουτοτρόπως τον κοινόν αιώνιον προορισμόν και την ενότητα της ανθρωπότητος.

Δεν απελευθερώνει ένα λαόν, αλλά σύμπαν το γένος των ανθρώπων, δεν τέμνει σωστικώς μόνον την ιστορίαν, αλλά καινοποιεί την κτίσιν πάσαν. Ομού μετά της ιστορίας, ισχύει και δια τα σύμπαντα οριστικώς και καθοριστικώς το “προ Χριστού” και το “μετά Χριστόν”.

Καθ’ όλην την εν τω κόσμω, εν τη ιστορία και δι’ αυτής προς τα Έσχατα, προς την ανέσπερον ημέραν της επουρανίου Βασιλείας του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος πορείαν της, η “ουκ εκ του κόσμου” Εκκλησία μαρτυρεί περί της αληθείας, επιτελούσα το αγιαστικόν και πνευματικόν αυτής έργον “υπέρ της του κόσμου ζωής”.

»Αδελφοί και τέκνα εν Κυρίω,
»Κλίνοντες ευσεβοφρόνως το γόνυ ενώπιον της βρεφοκρατούσης Θεομήτορος και προσκυνούντες εν ταπεινώσει τον την ημετέραν μορφήν αναλαβόντα “εν αρχή Λόγον”, ευχόμεθα πάσιν υμίν ευλογημένον ‘Αγιον Δωδεκαήμερον, αίσιον δε, υγιηρόν, ειρηνικόν, εύκαρπον εν έργοις αγαθοίς, πλήρη πνευματικής ευφροσύνης και θείων δωρημάτων τον νέον ενιαυτόν της χρηστότητος του Κυρίου, κατά τον οποίον σύμπας ο χριστιανικός κόσμος συνεορτάζει και τιμά την 1700ην επέτειον της Α’ εν Νικαία Οικουμενικής Συνόδου.

»Χριστούγεννα 2024
Ο Κωνσταντινουπόλεως
διάπυρος προς Θεόν ευχέτης πάντων υμών»

Το μήνυμα του Μητροπολίτη Ρόδου για τα Χριστούγεννα

Αναλυτικά, το μήνυμα του Μητροπολίτη Ρόδου κ.κ. Κυρίλλου για τα Χριστούγεννα έχει ως εξής:

«Ὁ λαὸς εἶδεν, ὁ πρὶν ἠμαυρωμένος, μεθ̉ ἡμέραν φῶς, τῆς ἄνω φρυκτωρίας· ἔθνη Θεῷ δέ, κλῆρον Υἱὸς προσφέρει, νέμων ἐκεῖσε τὴν ἀπόῤῥητον χάριν, οὗ πλεῖον ἐξήνθησεν ἡ ἁμαρτία.»

Ἀδελφοί καί τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά.
Τό Τροπάριο τοῦτο τοῦ Κανόνος τῶν Χριστουγέννων, ποίημα Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ, περιγράφει τήν κατάσταση τοῦ κόσμου πρίν τήν γέννηση τοῦ Χριστοῦ ἀλλά καί τόν τρόπο πού ὁ κόσμος βρῆκε τή λύτρωση ἀπό τίς καταστροφικές συνέπειες τῆς ἁμαρτίας.

Μέ τήν Ἐνανθρώπιση τοῦ Λόγου τοῦ Πατρός, ὁ λαός, πού βρισκόταν «ἐν σκότει καί σκιᾷ θανάτου», σέ ζοφερή δηλαδή ἀπόγνωση, εἶδε τό φῶς τό ἀληθινό, τό ὁποῖο ἐξακτινώθηκε ἀπό τά οὐράνια καί μεταδόθηκε σέ ὅλο τόν κόσμο. Ὁ δέ ἐκ Παρθένου τεχθεὶς Θεός, μετά τή γέννησή Του, προσέφερε ὅλη τήν οἰκουμένη στόν Πατέρα Του, δίδοντας σ̉ αὐτήν, μέ τόν τρόπο αὐτό, τή θεία χάρη, ὅπως εἶχε ὑποσχεθεῖ.

Σήμερα ὁ Χριστός γεννᾶται καί πάλι σ̉ ἕναν κόσμο πού βρίσκεται στό σκοτάδι τῆς ἀπόγνωσης καί τῆς ἀπορίας, σέ ἕναν κόσμο πού ἔχει χάσει τήν ἐλπίδα του, κυριευμένος ἀπό ποικῖλες ἀγωνίες. Οἱ ἀνήσυχες πολεμικές καταστάσεις γύρω μας καί ἡ ἀπειλή μιᾶς εὐρύτερης ἀνάφλεξης πολέμου, σίγουρα προκαλοῦν φόβο. Οἱ δυσκολίες ἐπιβίωσης πού ἔχουν προκύψει ἐξαιτίας τῆς ἀκρίβειας καί τοῦ πληθωρισμοῦ, ἐπιβαρύνουν τό μεγαλύτερο ποσοστό τῶν ἀνθρώπων σέ παγκόσμιο ἐπίπεδο.

Οἱ καταστροφές ἀπό τά ἀκραῖα καιρικά φαινόμενα, μᾶς ἔχουν ἀφήσει ἄναυδους. Ἡ πρόσβαση στήν Ὑγεία ἔχει δυσκολευθεῖ, καί ἡ ἔλλειψη κοινωνικῆς ὑποστήριξης, μόνο μοναξιά καί ἀνημπόρια ἔχει φέρει. Οἱ κοινωνικές καί ἐνδοοικογενειακές ἀναταραχές κλονίζουν τά θεμέλια τῆς κοινωνίας.

Ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος ἔχει χάσει τήν ἐμπιστοσύνη του στούς θεσμούς ἀλλά καί στόν συνάνθρωπό του, στίς διαπροσωπικές σχέσεις γενικότερα. Τό χειρότερο ἀπ̉ ὅλα εἶναι ὅτι οἱ περισσότεροι ἔχουν χάσει τό αἴσθημα ἀξιοπρέπειας, ἐπειδή ἔχουν χάσει τήν αἴσθηση τῆς ὑπόστασής τους. Δέν γνωρίζουν τόν ἑαυτό τους ὡς εἰκόνα τοῦ Θεοῦ. Ἔτσι, ἔχουν χάσει καί τήν ἐλπίδα τους στόν Θεό.

Δέν μποροῦμε νά ἀμφισβητήσουμε τίς ὑπάρχουσες καταστάσεις πού δημιουργοῦν ἀγωνία, δυσκολίες, πόνο καί δυστυχίες στήν ἀνθρωπότητα. Μέ τήν γέννηση τοῦ Ἰησοῦ, ἡ παρουσία Του στόν κόσμο φέρνει αὐτές τίς καταστάσεις στήν ἐπιφάνεια, ἀλλά μᾶς φέρνει καί ἀντιμέτωπους μέ δυό βασικά ἐρωτήματα: Ἄν ὁ κόσμος ἔχει χάσει τήν ἐλπίδα του, σέ τί ἤλπιζε μέχρι τώρα; Σέ τί πιστεύει γενικά;

Συνήθως ἀπαντᾶμε σέ τέτοια ἐρωτήματα μέ γενικές ἀπαντήσεις, τοῦ τύπου: «Ἐλπίζω ὅτι ὅλα θά πᾶνε καλά», «Πιστεύω στόν Θεό», ἤ «Πιστεύω στήν οἰκογένεια». Ἀλλά αὐτές οἱ ἀπαντήσεις δέν διευκρινίζουν ποῦ εἶναι βασισμένη ἡ ἐλπίδα καί τό πιστεύω μας. Τί σημαίνει «καλά»; Σέ ποιό Θεό πιστεύουμε;

Ποιές εἶναι οἱ ἀξίες τῆς οἰκογένειας; Ἄν ἔχουμε χάσει τήν ἐλπίδα καί τήν πίστη μας, εἶναι διότι ἐλπίζουμε σ̉ αὐτά πού εἶναι πρόσκαιρα καί φθαρτά, σέ μιά ζωή ὅπου θά ὑπάρχει μιά συνεχής εὐμάρεια, χωρίς θυσίες, κόπο καί προσπάθεια. Ἔτσι, οἱ σχέσεις γίνονται ὠφελιμιστικές, ὁπότε δέν ὑπάρχει χῶρος γιά εἰλικρίνεια καί συμπόνια, καί γι̉ αὐτό τόν λόγο, δέν μπορεῖ νά δοθεῖ ὑπόσχεση ὅτι θά ὑπάρχει συνέχεια καί συνέπεια στίς σχέσεις μας. Χωρίς τήν προοπτική μιᾶς γνήσιας σχέσης, ὁ ἄνθρωπος χάνει τήν αἴσθηση τοῦ ἐαυτοῦ του καί ἀδυνατεῖ νά βρεῖ νόημα καί ἐλπίδα στή ζωή του.

Σήμερα ὅλα αὐτά ἀναιροῦνται μέ τό μέγα καί παράδοξο θαῦμα πού τελεῖται! Ἡ ὑπόσχεση πού ἔδωσε ὁ Θεός μέσα ἀπό τούς Προφῆτες, ὅτι θά σώσει τό ἀνθρώπινο γένος ἀπό τό σκοτάδι τῆς ἀπελπισίας καί τῆς ἀπόγνωσης, ἐκπληρώνεται! «Σήμερα τίκτει ἡ Παρθένος τόν Ποιητήν τοῦ παντός», «Ὁ Λόγος σάρξ ἐγένετο» καί ἀποκαθίσταται ἡ ἄμεση σχέση μέ τόν Θεό διά τῆς ἀγάπης, καί, μέσα ἀπό αὐτή τή σχέση, ἐνεργοποιεῖται ἡ ἐλπίδα.

Ἡ ἐλπίδα αὐτή δέν εἶναι μιά ἐλπίδα πού θεμελιώνεται σέ ἐπίγειες ἐπιδιώξεις καί ἁμαρτωλές σκοπιμότητες. Εἶναι ἡ ἐλπίδα σέ μιά σχέση, ἡ ἐλπίδα στήν ἀξία τῆς ἀνθρώπινης ὕπαρξης ὡς δημιουργίας καί εἰκόνας τοῦ Θεοῦ, ἡ ἐλπίδα ὅτι ὑπάρχει ἕνα μέλλον μέσα ἀπό τήν κοινωνία μέ τόν Χριστό, ὁ Ὁποῖος εἶναι ἀναλλοίωτος καί αἰώνιος. Τώρα ξέρουμε ὅτι ὅποια δυσκολία καί νά ἀντιμετωπίσουμε, ὁ Θεός δέν θά μᾶς ἐγκαταλείψει.

Ὁ ἄνθρωπος δέν θά μείνει μόνος. Ὁ Ἰησοῦς θά εἶναι ὁ συμπαραστάτης μας, ὁ ὁδηγός μας, τροφοδοτῶντάς μας μέ τή χάρη Του διά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἡ ἐλπίδα μας εἶναι βασισμένη σέ αὐτή τή σχέση. Δέν μπορεῖ μιά σχέση νά μείνει στάσιμη. Διαρκῶς διαμορφώνεται καί ἀναπτύσσεται. Κάθε σχέση ἀπαιτεῖ θυσία καί ταπείνωση καί διάθεση προσφορᾶς.

Σήμερα, ὁ Πατήρ προσφέρει τόν Υἱό Του στόν κόσμο, γιά νά γνωρίσει ὁ κόσμος τήν ἀληθινή ἀγάπη καί νά κοινωνήσει τοῦ πληρώματος τῆς ζωῆς. Ὁ Υἱός, πού σαρκώνεται ταπεινά σέ μιά φάτνη, προσφέρει τόν ἑαυτό Του μέχρι σταυροῦ καί θανάτου, γιά νά φανερωθεῖ ἔτσι αὐτή ἡ ἀγάπη, καί ἀνασταίνει τήν ἀνθρωπότητα, δίνοντάς της μιά νέα ζωή πού δέν ἔχει τέλος. Μᾶς καλεῖ νά Τόν ἀκολουθήσουμε, μέ τή διαβεβαίωση ὅτι θά μᾶς ὁδηγήσει πρός τόν Πατέρα Του.

Μᾶς διδάσκει ὅτι ἡ ἐλπίδα διαρκῶς πορεύεται μέσα ἀπό τήν πνευματική ὡρίμανση πού φέρνουν οἱ δυσκολίες τῆς ζωῆς. Ἡ σχέση μας μέ τόν Θεό καί ἡ ἐλπίδα μας σ̉ Αὐτόν δέν μπορεῖ νά μένει στάσιμη. Ἐφόσον Τόν ἀκολουθήσουμε, ὁ Θεάνθρωπος Χριστός, σέ κάθε Θεία Λειτουργία, προσφέρει τό Σῶμά Του καί τό Αἷμά Του σέ ἐμᾶς καί συνάμα προσφέρει ἐμᾶς, ὡς μέλη τοῦ Σώματός Του, στόν Πατέρα, γιά νά ζήσουμε μαζί Του αἰωνίως.

Πῶς μποροῦμε νά συμβάλουμε σέ αὐτή τήν προσφορά; Πῶς μποροῦμε νά εὐχαριστήσουμε τόν Κύριο γιά τή λύτρωση ποῦ μᾶς χαρίζει; Ὅπως ὁ Χριστός προσφέρει τόν ἑαυτό Του διά τῆς φιλανθρωπίας Του, ἅς προσφέρουμε τόν ἑαυτό μας σ̉ Αὐτόν προσφέροντας φιλανθρωπία καί συμπόνια ὁ ἕνας στόν ἄλλον, ὥστε νά φανερωθεῖ ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ στόν κόσμο. Μόνο ἔτσι θά μπορέσουμε νά ἀνακαλύψουμε ἀληθινή καί ζωτική ἐλπίδα στίς δύσκολες μέρες πού βιώνουμε.

Εὐχόμαστε ἀληθινά, εἰρηνικά, εὐφρόσυνα καὶ εὐλογημένα Χριστούγεννα, μέ εἰρήνη, ἀγάπη, κατανόηση καί εὐαισθησία.
Χριστούγεννα τοῦ δισχιλιοστοῦ, καί εἰκοστοῦ τετάρτου σωτηρίου ἔτους
Διάπυρος πρός Χριστόν τεχθέντα εὐχέτης πάντων ἡμῶν.

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
† Ο ΡΟΔΟΥ ΚΥΡΙΛΛΟΣ