Δύο εβδομάδες έχουν περάσει από την ημέρα που ο Πρόεδρος, Ντόναλντ Τραμπ, ανέλαβε επίσημα τα καθήκοντά του, και τα συστημικά μέσα μαζικής ενημέρωσης, μαζί με την πλειοψηφία των αναλυτών, δεν εννοούν να κατανοήσουν, ότι πλέον το παλιό πέθανε και μια νέα ρεαλιστική με έμφαση στην κοινή λογική, πολιτική επικρατεί στην Ουάσιγκτον
Γράφει ο Δημήτρης Απόκης thepresident.gr 6/2/25
Το περιγράφει με γλαφυρό τρόπο, η δήλωση του πρώτου, πιθανόν, στην ιστορία, Εκτελεστικού Αντιπροέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών, Τζέι Ντι Βανς. «Αυτή είναι η νέα κανονικότητα. Να περιμένετε αυτός ο ταχύς, ιλιγγιώδης ρυθμός να συνεχιστεί για τέσσερα ολόκληρα χρόνια».
Τελευταίο στη σειρά των χωρίς αναισθητικό σοκ ρεαλισμού και κοινής λογικής, η χθεσινή δήλωση του Προέδρου Τραμπ, για την ανάληψη του ελέγχου της λωρίδας της Γάζας, από την Αμερική, κατά τη διάρκεια της κοινής συνέντευξης τύπου, με τον Πρωθυπουργό του Ισραήλ, Μπέντζαμιν Νετανιάχου, μετά τη συνάντησή τους στο Λευκό Οίκο.
Ζούμε σε μια πραγματικά σημαντική στιγμή στην ιστορία. Ο Πρόεδρος Τραμπ το έδειξε αυτό για άλλη μια φορά, προχωρώντας σε ανατροπή της στρατηγικής που επικρατεί στη Μέση Ανατολή εδώ και δεκαετίες. Μιας ξεκάθαρα αποτυχημένης στρατηγικής, με αποτέλεσμα η ανάγκη μιας νέας προσέγγισης να έχει καθυστερήσει πολύ. Εδώ και δεκαετίες κανείς δεν τόλμησε να την αμφισβητήσει και να προτείνει νέες λύσεις. Μέχρι τώρα.
Ο Πρόεδρος Τραμπ το έκανε, ξεκαθαρίζοντας, ότι δεν θα επιτραπεί στη Χαμάς να ανακτήσει τον έλεγχο της Γάζας και ότι, στην πραγματικότητα, η Αμερική, θα αναλάβει τον έλεγχο της Γάζας. Επίσης, επανέλαβε, ότι 1,7 εκατομμύρια Παλαιστίνιοι θα μετεγκατασταθούν στην Αίγυπτο και την Ιορδανία, εξηγώντας ότι αυτό είναι απαραίτητο επειδή οι αποτυχημένες πολιτικές του παρελθόντος δεν πρέπει να εφαρμοστούν για άλλη μια φορά.
Όπως ανέφερε, η Χαμάς, κυβερνούσε τη Γάζα για χρόνια και δεν προσέφερε επιλογές για τον παλαιστινιακό λαό πέρα από την αιματοχυσία και το θάνατο. Σκιαγράφησε το όραμα μιας ανοικοδομημένης Γάζας, που θα είναι μια διεθνής περιοχή, που θα κατοικείται, όχι μόνο από Παλαιστίνιους Άραβες αλλά και από ανθρώπους από όλο τον κόσμο που θα μπορούσαν να απολαύσουν την αναγέννησή της ως «Ριβιέρα της Μέσης Ανατολής». Ταυτόχρονα, έβαλε ταφόπλακα στην αποτυχημένη, προωθούμενη για χρόνια, «λύση δύο κρατών».
Ο Πρόεδρος Τραμπ έχει δίκιο. Απαιτείται μια ριζοσπαστική νέα προσέγγιση. Και έχει επίσης δίκιο ότι η Αίγυπτος και η Ιορδανία πρέπει να δεχτούν τους κατοίκους της Γάζας. Έχουν αρνηθεί να το πράξουν εδώ και δεκαετίες επειδή ήθελαν να κρατήσουν ζωντανό το παλαιστινιακό ζήτημα ως όπλο για χρήση εναντίον του εβραϊκού κράτους που μισούσαν επίσης για ισλαμικούς λόγους.
Τώρα, λαμβάνοντας υπόψη το γεγονός ότι είναι ένας λαός, θα πρέπει να δεχτούν τους αδελφούς τους, ακριβώς όπως η Γερμανία δέχτηκε τους εκτοπισμένους Ανατολικογερμανούς, αφού η Γερμανία δικαίως έχασε εδάφη μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Το σχέδιο του Αμερικανού Προέδρου, μπορεί να ακούγεται τρελό και τα συστημικά μέσα ενημέρωσης και οι αναλυτές πολιτικής του κατεστημένου, να κινδυνολογούν και να εξηγούν πόσο τρελό είναι. Αλλά στην πραγματικότητα, αυτό το τρελό σχέδιο, έχει τεθεί σε εφαρμογή από την υπογραφή των συμφωνιών του Όσλο το 1993 και παραμένει η λογική της σύγκρουσης που σχεδόν όλοι θεωρούν δεδομένη για πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα.
Η ιδέα των συμφωνιών του Όσλο, ήταν ότι το Ισραήλ θα παραιτηθεί από την κυριαρχία του σε ορισμένες περιοχές της Ιουδαίας και της Σαμάρειας (δηλαδή, στη Δυτική Όχθη, όπως μετονόμασε η ιορδανική κυβέρνηση την περιοχή το 1950 προκειμένου να αποκρύψει τους αρχαίους δεσμούς της με τον εβραϊκό λαό), καθώς και στη Γάζα, και ότι η Παλαιστινιακή Αρχή θα ιδρυθεί για να κυβερνήσει αυτά τα εδάφη. Το Ισραήλ και η Παλαιστινιακή Αρχή θα συνεργαστούν στη συνέχεια με τους Παλαιστινίους για τη δημιουργία ενός πλήρως ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους. Τα δύο κράτη τότε, όπως επιβεβαίωσε έκτοτε η ρητορική πλειάδας πολιτικών του κατεστημένου, θα ζούσαν δίπλα-δίπλα ειρηνικά.
Υπήρχαν πολλά προβλήματα με αυτό το σχέδιο από την αρχή. Το ένα είναι ότι οι Παλαιστίνιοι δεν είναι στην πραγματικότητα μια ξεχωριστή εθνότητα ή εθνικότητα. Είναι ταυτόσημοι πολιτιστικά, θρησκευτικά, γλωσσικά και εθνοτικά με τους Άραβες της Συρίας, της Ιορδανίας και του Λιβάνου. Δίνοντάς τους την Παλαιστινιακή Αρχή, και τελικά ένα κράτος, θα ήταν απλώς η ίδρυση ενός εικοστού τρίτου αραβικού κράτους εις βάρος του μοναχικού εβραϊκού κράτους στον κόσμο και θα επιβράβευε την εκστρατεία προπαγάνδας που έχει πείσει μεγάλο μέρος του κόσμου ότι οι Παλαιστίνιοι είναι στην πραγματικότητα οι αυτόχθονες πληθυσμοί της περιοχής.
Ακόμη χειρότερα, ο θεμελιώδης λόγος για τον οποίο όλες οι ειρηνευτικές προσπάθειες μεταξύ του Ισραήλ και των Παλαιστινίων έχουν αποτύχει είναι λόγω της επιτακτικής ανάγκης του Κορανίου, «Διώξτε τους από εκεί που σας έδιωξαν» (2:191). Αυτό το απόσπασμα είναι η βάση για την ισλαμική ιδέα ότι κάθε γη που κάποτε κυβερνιόταν σύμφωνα με τον ισλαμικό νόμο ανήκει δικαιωματικά στο Ισλάμ για πάντα και ότι οι μουσουλμάνοι έχουν ευθύνη ενώπιον του Αλλάχ να απομακρύνουν οποιονδήποτε λαό από αυτό που νομίζουν ότι είναι ισλαμική γη.
Έτσι, οι δύο λαοί δεν θα ζούσαν ποτέ δίπλα-δίπλα. Αυτό έχει αποδειχθεί περίτρανα, αν μη τι άλλο από όσα συνέβησαν μετά τη μονομερή αποχώρηση του Ισραήλ από τη Γάζα το 2005. Αντί να ξαναρχίσουν την κανονική ζωή, οι Παλαιστίνιοι μετέτρεψαν τη Γάζα σε μια νέα βάση τζιχάντ. Δεν θα δεχτούν ποτέ ένα Ισραήλ. Η επιταγή του Κορανίου να τους διώξουμε θα παραμείνει. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η Χαμάς παραβιάζει πάντα κάθε εκεχειρία, κάθε ειρηνευτική συμφωνία, κάθε κατάπαυση του πυρός.
Η ιδέα για την αμερικανική διοίκηση της Γάζας, θα μπορούσε να λειτουργήσει ως προσωρινό μέτρο, αλλά μόνο εάν ολόκληρη η περιοχή προσεγγιστεί με τρόπο που δεν έχει επιχειρηθεί μέχρι σήμερα. Όχι για να διδάξει τους Παλαιστίνιους, που μισούν τη Δύση και τη δημοκρατία, να αγαπούν και τα δύο, αλλά να απελευθερώσουν την περιοχή των τζιχαντιστών και στη συνέχεια να οικοδομήσουν μια νέα ζωή με όσους παραμένουν.
Επίσης, καλό θα είναι εδώ στην Ελλάδα, αυτοί που βιάζονται να κατακεραυνώσουν τον Αμερικανό Πρόεδρο, να σκεφτούν τις επιπτώσεις που θα έχει η δημιουργία μιας Αμερικανικής βάσης στη Γάζα. Οι μεγάλοι χαμένοι θα είναι το Ιράν, η Ρωσία, αλλά κυρίως η Τουρκία, της οποίας η στρατηγική σημασία θα μειωθεί δραστικά για τη Δύση.
Οι σφοδρές αντιδράσεις για την πρόταση του Αμερικανού Προέδρου, είναι προβλέψιμες και σίγουρα θα ενταθούν. Ο Πρόεδρος Τραμπ, μπορεί να μην επιτύχει στο να μετατρέψει τη Γάζα σε παράδεισο διακοπών, αλλά τουλάχιστον η ιδέα του απομακρύνεται από την ουτοπική επιδίωξη μιας «λύσης δύο κρατών», η οποία έχει αποδειχθεί τόσο αδιέξοδη.
Η βόμβα του Αμερικανού Προέδρου για τη Γάζα, καταδεικνύει την αυτοπεποίθηση με την οποία ο Ντόναλντ Τραμπ προσεγγίζει τη δεύτερη θητεία του, πεπεισμένος ότι η εμφατική νίκη του τον Νοέμβριο παρέχει την πολιτική κάλυψη για να δράσει με βάση το ένστικτό του. Ήδη, έχει θέσει ως στόχο την απόκτηση της στρατηγικής σημασίας Γροιλανδίας, και κινείται δραστήρια για να ανακτήσει τον έλεγχο της Διώρυγας του Παναμά.
Πολλοί βιάζονται να απορρίψουν αυτές τις επιδιώξεις του. Εκείνο που δεν κατανοούν είναι ότι είναι απόλυτα αποφασισμένος να προχωρήσει.
Η πρόταση του για τη Γάζα δείχνει επίσης, ότι στηρίζεται στη μακρά ιστορία του ως επιχειρηματίας και κατασκευαστής ακινήτων, βλέποντας τον κόσμο ως καμβά στον οποίο μπορεί να επεκτείνει την επιρροή της Αμερικής και να εδραιώσει την κληρονομιά του.
Σε κάθε περίπτωση, υπάρχει ακόμη πολύς δρόμος να διανυθεί και πολλά εμπόδια να ξεπεραστούν πριν το σχέδιο του Προέδρου Τραμπ, φτάσει κοντά στην εφαρμογή. Απορρίπτοντας τις παλιές αποτυχημένες πολιτικές, ωστόσο, βρίσκεται σε μεγάλο βαθμό στο σωστό δρόμο.
Το μόνο σίγουρο, είναι ότι η πλειοψηφία των μέσων ενημέρωσης και των αναλυτών, δεν έχουν καταλάβει τι έχει συμβεί και τι έπεται. Η δήλωση του Ειδικού Απεσταλμένου του Προέδρου για τη Μέση Ανατολή, Στη Γουίτκοφ, τα λέει όλα. «Θέλετε περισσότερες εκπλήξεις. Περιμένετε και θα δείτε».
* Ο Δημήτρης Γ. Απόκης, είναι Διεθνολόγος, με ειδίκευση στην Αμερικανική Εξωτερική Πολιτική, Γεωπολιτική και Διεθνή Οικονομία. Απόφοιτος των πανεπιστημίων The American University, School of International Service, και The Johns Hopkins University, The Paul H. Nitze, School of Advanced International Studies της Ουάσιγκτον. Είναι μέλος του The International Institute for Strategic Studies, του Λονδίνου. Ως Δημοσιογράφος, υπήρξε επί σειρά ετών διαπιστευμένος ανταποκριτής στο Λευκό Οίκο, στο Στέητ Ντιπάρτμεντ και στο Αμερικανικό Πεντάγωνο.
