Η αποχή από τον δημόσιο λόγο σε ένα τόσο φορτισμένο και συμβολικά ισχυρό ζήτημα δεν είναι πολιτική σοβαρότητα. Είναι έλλειψη πολιτικής τόλμης
Τις τελευταίες ημέρες, η Ρόδος παρακολουθεί έναν έντονο δημόσιο διάλογο γύρω από την προσέγγιση του ισραηλινού κρουαζιερόπλοιου στο λιμάνι της. Ένα ζήτημα που έχει προκαλέσει ποικίλες αντιδράσεις, έχει διχάσει την τοπική κοινωνία και έχει ενεργοποιήσει συλλογικότητες, σωματεία, αιρετούς και φορείς, οι οποίοι —ανεξαρτήτως της θέσης τους— είχαν το θάρρος να τοποθετηθούν δημόσια.
Μοναδική ηχηρή απουσία ο Αλέξανδρος Κολιάδης, ο οποίος νίπτει τα χείρας του στα δύσκολα.
Σε ένα θέμα που ξεκίνησε μάλιστα από τον Σύλλογο Εργαζομένων του Δήμου Ρόδου, θα περίμενε κανείς πως ο επικεφαλής της δημοτικής αρχής θα έπαιρνε θέση. Όχι απαραίτητα για να ευθυγραμμιστεί με κάποια πλευρά, αλλά για να διασφαλίσει τον ρόλο του ως θεσμικού εγγυητή του διαλόγου και της κοινωνικής συνοχής. Αντί αυτού, επέλεξε τη σιωπή — μια σιωπή που δύσκολα μπορεί να χαρακτηριστεί «ουδέτερη».
Η αποχή από τον δημόσιο λόγο σε ένα τόσο φορτισμένο και συμβολικά ισχυρό ζήτημα δεν είναι πολιτική σοβαρότητα. Είναι έλλειψη πολιτικής τόλμης. Ο κ. Κολιάδης είναι άφαντος όταν καλείται να διαχειριστεί δύσκολα θέματα με ηθική και πολιτική βαρύτητα.
Η σιωπή σε τέτοιες στιγμές, η σιωπή δεν είναι ουδετερότητα. Είναι στάση. Και όταν η σιωπή αυτή συνοδεύεται από πολιτική απουσία στα δύσκολα, τότε δεν πρόκειται για “στάθμιση” αλλά για αποποίηση ευθύνης. Ο δημόσιος διάλογος απαιτεί θάρρος. Και το να “νίπτεις τας χείρας σου” δεν είναι διοίκηση. Είναι δειλία.
ΥΓ. Σφόδρα πιθανό να τοποθετηθεί εκ των υστέρων και αναλόγως της έκβασης. Εκ του ασφαλούς… / Ρένα Παυλάκη / realvoice
