Η μαγεία της «φωνής» φώτισε το Ανοιχτό Θέατρο Χώρας – Μια βραδιά όπου η όπερα μίλησε κατευθείαν στην ψυχή
ΡΕΠΟΡΤΑΖ: ΕΙΡΗΝΗ ΧΑΛΚΙΤΗ
Η αυγουστιάτικη νύχτα της Κυριακής 10 Αυγούστου στην Κάλυμνο γέμισε από ήχους που δεν περιορίστηκαν στα αυτιά, αλλά άγγιξαν βαθιά την ψυχή. Η συναυλία «POWER OF THE VOICE», στο Ανοιχτό Θέατρο Χώρας, δεν ήταν απλώς ένα μουσικό γεγονός· ήταν ένα ταξίδι στην ίδια την ουσία της ανθρώπινης φωνής, εκεί όπου η ποίηση, η όπερα και το τραγούδι γίνονται γέφυρες συναισθημάτων.
Κάθε νότα, κάθε λέξη, κάθε παύση έμοιαζε να κουβαλά μνήμες και όνειρα. Το κοινό μεταφέρθηκε στον λαμπερό κόσμο του λυρικού θεάτρου, τιμώντας εμβληματικές μορφές όπως η Patti, η Callas , ο Caruso κ.α., ανακαλύπτοντας ξανά τη δύναμη που έχει η φωνή να γιατρεύει, να συγκινεί και να εμπνέει.
Στη σκηνή συναντήθηκαν κορυφαίοι καλλιτέχνες διεθνούς φήμης:
Olga Czerwinski – σοπράνο με φωνή που αγκαλιάζει το φεγγάρι
Luca Lombardo – τενόρος που ξυπνά το πάθος σε κάθε του ερμηνεία
Elisabeth Halikiopoulos – ηθοποιός που έντυσε με λόγο τις σιωπές
Βασίλης Κωνσταντίνου – πιάνο που έγινε καρδιοχτύπι και ανάσα
Την αυλαία της βραδιάς άνοιξε η Αντιδήμαρχος Τουρισμού, Αποδήμων και Δημοσίων Σχέσεων Καλλιόπη Κουτούζη, διοργανώτρια της εκδήλωσης, ενώ ο Δήμαρχος Καλυμνίων Ιωάννης Μαστροκούκος πρόσφερε στον επικεφαλής της εκδήλωσης , Philipp Wassermann , ένα αυθεντικό καλύμνικο σφουγγάρι και ένα σκάφανδρο μινιατούρα, δώρα που κλείνουν μέσα τους παράδοση, θάλασσα και μνήμη.
Η συναυλία πραγματοποιήθηκε με την πολύτιμη στήριξη: του Ομοσπονδιακού Υπουργείου Τέχνης, Πολιτισμού της Αυστρίας , της Αυστριακής Πρεσβείας στην Αθήνα ( επικεφαλής Philipp Wassermann ) , του Αυστριακού Προξενείου Ρόδου και του Δήμου Καλυμνίων. Παρούσα στην εκδήλωση και η επίτιμη πρόξενος , Αλίκη Μοσχή-Gauguet, η οποία κατάφερε η εξαιρετική αυτή εκδήλωση να γίνει στην Κάλυμνο.
Η βραδιά ολοκληρώθηκε με μια εικόνα που θα μείνει χαραγμένη: όλοι οι καλλιτέχνες ενωμένοι, να τραγουδούν το αγαπημένο «Έλα πάρε μου τη λύπη». Μια στιγμή που ένωσε σκηνή και κοινό σε έναν κύκλο συγκίνησης, χαρίζοντας την αίσθηση ότι η τέχνη μπορεί, έστω για λίγο, να πάρει πράγματι τη λύπη μακριά.
