Η Νέα Αριστερά, παρ’ότι διαθέτει ένα «δυνατό πακέτο» συγκριτικών πλεονεκτημάτων, παραμένει καθηλωμένη στα πέριξ του 2%, με την είσοδό της στην επόμενη Βουλή να μοιάζει αδύνατη – Για ένα κόμμα, όμως, χωρίς πραγματικό ιδεολογικό λόγο ύπαρξης και δίχως επαφή με την πραγματικότητα, αυτή ήταν μάλλον η φυσική συνέχεια
Όταν πριν από περίπου έναν χρόνο, ορισμένα εκ των κορυφαίων στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ αποχώρησαν από το κόμμα, «ελέω» Κασσελάκη, και συγκρότησαν τη Νέα Αριστερά, ήξεραν ότι έχουν εμπρός τους ένα πολύ δύσκολο έργο. Δεν θα ήταν εύκολο να αποκτήσουν νέα ιδεολογική και πολιτική ταυτότητα, ενώ, παράλληλα, το παρελθόν τους στο κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ διαδραμάτιζε ακόμα σημαντικό ρόλο.
Με συγκριτικά της, όμως, πλεονεκτήματα τη δημοφιλία των στελεχών της, την παρουσία της στο Κοινοβούλιο και, φυσικά, την απογοήτευση του κόσμου του ΣΥΡΙΖΑ από τον εκφυλισμό του κόμματος, η Νέα Αριστερά συγκροτήθηκε και συμμετείχε μάλιστα και στις Ευρωεκλογές. Ωστόσο, το αποτέλεσμα ήταν χειρότερο ακόμα και από τις πιο απαισιόδοξες προβλέψεις, με το κόμμα να χάνει ακόμα και από το ΜεΡΑ25, το οποίο δεν βρισκόταν καν στη Βουλή.
Έκτοτε, δεν έχει υπάρξει δημοσκόπηση ή ανάλυση που να έχει δώσει στη Νέα Αριστερά πάνω από 1,5-2,5%, με το ΜεΡΑ25 να παραμένει, έστω οριακά, από πάνω της. Έχοντας ήδη σχεδόν έναν χρόνο ζωής, κατά τη διάρκεια του οποίου υφίσταται έντονη κινητικότητα από το κόμμα, όπως η πρόταση του κ. Ράμμου για ΠτΔ, η καταψήφιση των αμυντικών δαπανών και τα συνεχή αιτήματα προς τα υπόλοιπα προοδευτικά κόμματα για συμπόρευση σε συγκεκριμένα ζητήματα, είναι φανερό ότι δεν… τραβάει.
Εύλογα, λοιπόν, μπορεί να αναρωτηθεί κανείς«μα, τι έχουν τα κακόμοιρα και ψοφάνε;». Αναγνωρίσιμα και έμπειρα στελέχη είναι, εντός Κοινοβουλίου βρίσκονται και συνεχώς, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, προσπαθούν να «υπενθυμίζουν» την παρουσία τους.
Αυτό, όμως, που λείπει είναι ο λόγος ύπαρξης και η επαφή με την πραγματικότητα. Εξαρχής, η απόφασή τους να αποχωρήσουν από τον ΣΥΡΙΖΑ, παρ’ότι προστάτευσε την αξιοπρέπειά τους, ήταν φανερό ότι στερούταν σοβαρής ιδεολογικής αιτίας. Δεν αποχώρησαν επειδή είχαν να προτείνουν κάτι διαφορετικό, αλλά διότι δεν συμπαθούσαν – δικαίως ίσως – τον Στέφανο Κασσελάκη.
Όμως, όταν μία διάσπαση μεγάλου κόμματος προκύπτει από προσωπικές διαφορές και όχι από ιδεολογικά αίτια είναι αποδεδειγμένο από την ιστορία ότι θα αποτύχει. Τα παραδείγματα από την «Πολιτική Άνοιξη» μέχρι τα διάφορα κομματίδια που προέκυψαν από τον ΣΥΡΙΖΑ ποικίλλουν. Μάλιστα, με την απομάκρυνση του κ. Κασσελάκη, η κατάσταση έγινε ακόμα πιο δύσκολη, καθώς, πλέον, δεν υφίσταται όχι απλώς η αιτία ύπαρξης, αλλά ούτε καν η αφορμή.
Τέλος, θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς ότι στη Νέα Αριστερά δεν έχουν επαφή με την «πραγματική πραγματικότητα», που μας έλεγαν και στο πανεπιστήμιο. Η έντονη φιλοπαλαιστινιακή δράση των στελεχών της, έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τα πεπραγμένα τους ως κυβέρνηση, ενώ κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και στον τομέα της οικονομίας, όπου οι θέσεις και οι προτάσεις τους απέχουν μίλια από όσα έπραξαν όταν είχαν την εξουσία.
Ας μην αναρωτιόμαστε, λοιπόν, γιατί «ψοφάνε» οι προσπάθειες της Νέας Αριστεράς. Είναι απλώς η φυσική συνέχεια μίας απόπειρας που δεν είχε εξαρχής λόγο ύπαρξης και παλεύει – ανεπιτυχώς – να κατανοήσει την πραγματικότητα. -πηγη: iapopsi
