Στο δημοτικό συμβούλιο Ρόδου δεν καταλύονται απλώς οι θεσμοί. Εκφυλίζονται. Και η μειοψηφία παρακολουθεί και σωπαίνει – Η Ρόδος αξίζει καλύτερα
Σε μια εποχή όπου η θεσμική ευπρέπεια αποτελεί ελάχιστη εγγύηση για τη λειτουργία της δημοκρατίας, η εικόνα του δημοτικού συμβουλίου Ρόδου προκαλεί αποτροπιασμό. Δεν παρατηρείται πια απλώς κακή πολιτική συμπεριφορά. Βρισκόμαστε μπροστά σε έναν ανοιχτό εκφυλισμό της δημοκρατικής διαδικασίας.
Της Ρένας Παυλάκη
Ο δήμαρχος, σύμφωνα με όσα έχουν παρατηρηθεί και καταγραφεί, επιδίδεται σε έναν αχαλιναγώγητο λόγο. Αντί να ενσαρκώνει το κύρος της δημοτικής αρχής του νησιού, επιδίδεται συστηματικά σε ύβρεις, ειρωνείες, προσωπικές επιθέσεις και δημόσιους εξευτελισμούς δημοτικών συμβούλων. Η τελευταία συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου και η επίθεση του Αλέξανδρου Κολιάδη κατά του δημοτικού συμβούλου και τέως Αντιδημάρχου Τηλέμαχου Καμπούρη, αποτελεί κραυγαλέα απόδειξη αυτής της εκτροπής Το ύφος του δημάρχου είναι αγοραίο, ο λόγος του προσβλητικός και η παρουσία του καταλυτική, όχι για την επίλυση των προβλημάτων του τόπου, αλλά για την αποδόμηση των θεσμών.
Ωστόσο, το μείζον πρόβλημα δεν είναι πια η εκτροπή του ενός. Είναι η συνενοχή των πολλών. Δεν είναι η θλιβερή συμπεριφορά ενός δημάρχου που πιθανώς εκλαμβάνει τη θέση του ως προσωπικό «τσιφλίκι». Το πραγματικό δράμα είναι η απόλυτη σιωπή του συνόλου σχεδόν του δημοτικού συμβουλίου. Οι της πλειοψηφίας σιωπούν από φόβο, από πολιτικό υπολογισμό. Η σιωπή τους δεν είναι ανεκτή, αλλά είναι – δυστυχώς – αναμενόμενη.
Το αδιανόητο είναι αλλού: στην απόλυτη αδράνεια της μειοψηφίας. Σε κάθε θεσμικά υγιές δημοτικό συμβούλιο, ο ρόλος της αντιπολίτευσης δεν είναι απλώς να ασκεί έλεγχο στη διοίκηση. Είναι να διαφυλάσσει τα ελάχιστα όρια θεσμικής αξιοπρέπειας και πολιτικού ήθους. Όταν αυτά παραβιάζονται κατάφωρα και επανειλημμένα, όταν η δημόσια διαδικασία μετατρέπεται σε σκηνή θεατρικών παραστάσεων εξευτελισμού ανθρώπων και θεσμών, τότε η υποχρέωση της αντιπολίτευσης είναι μία: να ορθώσει τείχος.
Και όμως, ουδείς διαφοροποιείται! Ουδείς παρεμβαίνει δημόσια. Ουδείς ζητά λόγο. Ουδείς υπερασπίζεται την έννοια του διαλόγου, του πολιτικού ήθους, του δημοκρατικού πολιτισμού. Κι όταν κάποιος τολμήσει να το κάνει, υφίσταται την αήθη και απεχθή πολιτικά αντιμετώπιση όπως αυτή που είχε ο Τηλέμαχος Καμπούρης και προγενέστερα ο Στέφανος Δράκος. Όποιος τολμήσει να αρθρώσει ανάστημα, κατατροπώνεται από τον βόρβορο των ύβρεων.
Με άλλα λόγια, έχουμε πλήρη κατάρρευση της θεσμικής σοβαρότητας, εκφυλισμό του πολιτικού ήθους και γενικευμένη ανοχή στην προσβολή των κανόνων που διέπουν τη δημόσια ζωή.
Η πολιτική σιωπή δεν είναι ουδετερότητα. Είναι επιλογή. Και είναι επιλογή με κόστος: την πλήρη απονομιμοποίηση της αντιπολίτευσης στα μάτια των πολιτών, την ακύρωση της ίδιας της δημοκρατικής λειτουργίας. Διότι όπου η αντιπολίτευση δεν υπάρχει ως θεσμικό αντίβαρο, εκεί δεν υπάρχει πια δημοκρατία, έστω και στην κλίμακα ενός δήμου.
Η σιωπή είναι και συνενοχή. Δεν φανερώνει μόνο έλλειμμα πολιτικής παιδείας. Φανερώνει κυρίως έλλειμμα ήθους. Όταν κανένας δεν υψώνει φωνή απέναντι στον ευτελισμό, δεν σώζει ούτε τους θεσμούς ούτε τον εαυτό του. Υπάρχει και η πολιτική αξιοπρέπεια, έννοια που δεν φαίνεται να απασχολεί κανέναν πια, σε μια λογική απόλυτης ισοπέδωσης.
Τι είναι πολιτική αξιοπρέπεια; Είναι η εσωτερική εκείνη πυξίδα που υπαγορεύει στον αιρετό να διαφυλάσσει όχι μόνο τη δημόσια εικόνα του, αλλά και την ποιότητα του δημόσιου λόγου και της πολιτικής διαδικασίας. Πολιτική αξιοπρέπεια σημαίνει να γνωρίζεις πότε πρέπει να μιλήσεις, πότε να διαφωνήσεις, πότε να υπερασπιστείς αρχές – ακόμη κι αν το κόστος είναι βαρύ. Η απουσία της, από την άλλη, οδηγεί στη σιωπηρή αποδοχή του εξευτελισμού, στην υποταγή, στη διαχείριση της πολιτικής ως μηχανισμού προσωπικής επιβίωσης.
Το πολιτικό προσωπικό του Δήμου Ρόδου, δυστυχώς εμφανίζεται πρόθυμο να ανεχθεί τον αυταρχισμό, την πολιτική χυδαιότητα και την εξουσιομανία – αρκεί να διασφαλίσει τη θέση του στο τραπέζι της εξουσίας. Έστω και σε ρόλο βουβού, αμέτοχου κομπάρσου, αρκεί να είναι στο κάδρο, στη φωτογραφία, σε ο,τιδήποτε τρέφει την ψευδαίσθησή τους ότι είναι “κάποιοι”, ότι διαδραματίζουν κάποιο ρόλο. Δεν υπάρχει ίχνος πολιτικής αξιοπρέπειας σε αυτό.
Το ζήτημα λοιπόν δεν είναι μόνο ο δήμαρχος και το ύφος του. Είναι ότι κανείς δεν του απαντά. Και αυτό συνιστά τη μεγαλύτερη θεσμική προσβολή.
Η Ρόδος αξίζει καλύτερα. Όχι μόνο καλύτερη διοίκηση, αλλά και μια αντιπολίτευση που να στέκεται στο ύψος της ευθύνης. Όσο αυτή απουσιάζει, ο εκφυλισμός θα συνεχίζεται. Αρκεί γι αυτό ένας θλιβερός τοπάρχης κι ένα σιωπηλό ακροατήριο. / realvoice
