Πριν από καμπόσο καιρό, ο πρόεδρος Μητσοτάκης φώναξε τον «γαλάζιο» ευρωβουλευτή Μανώλη Κεφαλογιάννη και του ζήτησε να είναι υποψήφιος στο Ηράκλειο. Ευγενικά ο «στρατιώτης Μανώλης» αρνήθηκε, πετώντας την μπάλα στην κερκίδα.
«Να δώσουμε τόπο στα νιάτα», είπε, προτείνοντας για υποψήφιο τον ανιψιό του, Κώστα. Κάπως έτσι έκλεισε ο κύκλος της εν Ελλάδι κοινοβουλευτικής παρουσίας του παλαιού Κεφαλογιάννη.
Επειδή, όμως, η σχετική (ευγενική) άρνηση, όπως και να το κάνουμε, προκάλεσε μια κάποια έκπληξη, άρχισα να την ψάχνω (την άρνηση) καλύτερα. Και κατέληξα σε ένα συμπέρασμα, που μπορεί να φαντάζει (πολιτικά) εξωπραγματικό: ότι ο Μανώλης έχει κάτι άλλο (προφανώς πιο μεγάλο) στο μυαλό του.
Ψάχνοντας (πάντα την άρνηση) εντόπισα μια εξαιρετική σχέση ανάμεσα στον Νεοδημοκράτη ευρωβουλευτή και τον συντοπίτη του, πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, Νίκο Ανδρουλάκη. Έψαξα λίγο παραπάνω και ένας τύπος, από αυτούς που γνωρίζουν τις φιλοδοξίες των πολιτικών, μου έδωσε μια φοβερή και τρομερή εξήγηση σε σχέση με την άρνηση του Κεφαλογιάννη να επιστρέψει ως υποψήφιος βουλευτής στο Ηράκλειο.
Η εξήγηση
«Έχοντας μια εξαιρετική σχέση με τον Ανδρουλάκη, επενδύει στο ενδεχόμενο να προταθεί από κοινού, από Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ, για τη θέση του Έλληνα επιτρόπου στην Ευρωπαϊκή Ενωση». Ε, όπως και να το κάνουμε, τώρα η άρνηση έχει την εξήγησή της.
