Ο Ζελένσκι, η Ευρώπη και η αυτοκτονία στο Οβάλ Γραφείο – Γράφει ο Δημήτρης Απόκης – The President
Δυστυχώς, ο ηγέτης της Ουκρανίας και οι ευρωπαϊκές ελίτ, είναι εντελώς εκτός πραγματικότητας. Δεν αντιλαμβάνονται ή κάνουν πως δεν αντιλαμβάνονται ότι η Ουκρανία δεν μπορεί να κερδίσει μια στρατιωτική νίκη. Ο πόλεμος καταστρέφει τη χώρα και αποδεκατίζει το λαός της. Εάν πάλι η αποτυχημένη ευρωπαϊκή ελίτ, χρησιμοποιεί τον Ζελένσκι ως μαριονέτα, για να προκαλέσει τη συνέχεια της, χωρίς κόστος, δέσμευσης της Αμερικής στην ευρωπαϊκή ασφάλεια, τότε πραγματικά μιλάμε για έγκλημα. Αντί να εκφράσει ευγνωμοσύνη και να δώσει σανίδα σωτηρίας στη χώρα του, επέλεξε να προχωρήσει σε αυτοκτονία εντός του Οβάλ Γραφείου και μάλιστα μπροστά στις κάμερες.
Διάλεξε ένα παιχνίδι με λάθος αντίπαλο. He messed with the wrong Marine (JD Vans). Ο Αμερικανός Πρόεδρος, απέδειξε ότι δεν φοβάται να απομακρυνθεί από μια κακή κατάσταση. Το έκανε και το προσωπικό του Λευκού Οίκου είχε ένα δωρεάν γεύμα.
Η εκρηκτική αναμέτρηση στο Λευκό Οίκο μεταξύ του Προέδρου Ντόναλντ Τραμπ, του Αντιπροέδρου, Τζέι Ντι Βανς, και του Ουκρανού προέδρου Βολοντιμίρ Ζελένσκι, πυροδότησε μια θύελλα συζητήσεων – εξελίξεων. Το Οβάλ Γραφείο, τυπικά ένας ιερός ευπρέπειας, μετατράπηκε σε σκηνή ωμής αλήθειας, παρουσιάζοντας το νέο ρόλο της Αμερικής σε ένα εντελώς νέο διεθνές σύστημα.
Οι απαξιωμένες και υπό σκιά διαφοράς ελίτ της παγκοσμιοποίησης, κραυγάζουν για σκάνδαλο. Για τους συντηρητικούς που βασίζονται στο δόγμα “Πρώτα η Αμερική” και τους συνοδοιπόρους τους στην Ευρώπη, είναι ένα κίνητρο, μια τολμηρή επαναβεβαίωση, της εθνικής κυριαρχίας έναντι των παγκοσμιοποιημένων εμπλοκών.
Η σθεναρή στάση του Αμερικανού Προέδρου, που εκφράζεται ωμά από τον Αντιπρόεδρο Βανς, δεν είναι ένα διπλωματικό λάθος, αλλά ένα στρατηγικό σχέδιο, ένα μήνυμα επαναπροσδιορισμού των προτεραιοτήτων και του πεπρωμένου της Αμερικής. Εάν πάψουμε να υποκρινόμαστε, για τρία χρόνια, η Ουκρανία ήταν ένας απύθμενος λάκκος για αμερικανικά κεφάλαια. Δισεκατομμύρια δολάρια, δαπανήθηκαν σε μια σύγκρουση χωρίς τέλος, ενώ την ίδια στιγμή τα σύνορα της Αμερικής κατέρρεαν και οι πόλεις της διαλύονταν.
Ο Πρόεδρος Τραμπ, έχοντας τη διαπραγμάτευση στο DNA του, προχώρησε σε μια ρεαλιστική προσφορά. Πρόσβαση στα ορυκτά σπάνιων γαιών της Ουκρανίας, ζωτικής σημασίας για τις αμερικανικές τεχνολογικές και αμυντικές βιομηχανίες, σε αντάλλαγμα για συνεχή βοήθεια.
Σανίδα σωτηρίας και μια ευκαιρία για τον Ζελένσκι να αντισταθμίσει τη γενναιοδωρία της Αμερικής με κάτι απτό. Αντ’ αυτού, ο Ζελένσκι, έφτυσε κατάμουτρα την Αμερική, καταγγέλλοντας την για εκμετάλλευση και απαιτώντας περισσότερες λευκές επιταγές.
Το τι ακολούθησε στο Οβάλ Γραφείο, για την Αμερική, δεν αποτελεί, όπως υποστηρίζουν κάποιοι, χάος. Αποτελεί σαφήνεια. Ωμά και ρεαλιστικά, η Αμερική δεν θα είναι πλέον το ΑΤΜ του πλανήτη.
Όσο για την ανόητη και ουσιαστικά επικίνδυνη για το συμφέρον της Ευρώπης, κυρία Κάλλας, που διακήρυξε την επιθυμία της για νέο ηγέτη του κόσμου, δεν πρόκειται για εγκατάλειψη συμμάχων. Πρόκειται για τον επαναπροσδιορισμό της δυτικής συμμαχίας.
Οι συντηρητικοί υπερασπίζονται εδώ και καιρό την αυτοδυναμία, μια αρχή που ο Πρόεδρος Τραμπ και ο Αντιπρόεδρος Βανς, ενσαρκώνουν δυναμικά και με σαφήνεια.
Ο πόλεμος της Ουκρανίας με τη Ρωσία, που τώρα είναι ένα αδιέξοδο, δεν είναι υπαρξιακή απειλή για την Αμερική. Διεξάγεται στην πίσω αυλή της Ευρώπης, και ενώ οι ευρωπαϊκές ελίτ κάνουν ότι είναι δυνατόν να τον διαιωνίσουν, έχουν την απαίτηση, οι Αμερικανοί φορολογούμενοι, να συνεχίσουν να πληρώνουν το λογαριασμό.
Το ουσιαστικό τελεσίγραφο του Αμερικανού Προέδρου, κάντε μια συμφωνία ή θα φύγουμε, δεν αποτελεί αναλγησία. Είναι μια κλήση αφύπνισης. Στα σαλόνια των χρυσοπληρωμένων Βρυξελλών και σε στις αίθουσες δεξιώσεων ορισμένων ευρωπαϊκών πρωτευουσών, θα πρέπει να γίνει κατανοητό, ότι οι Αμερικανοί φορολογούμενοι, στενάζοντας από τον πληθωρισμό και τη στασιμότητα των μισθών, δεν επιθυμούν να χρηματοδοτούν μια σύγκρουση 5.000 μίλια μακριά.
Το τελεσίγραφο του Προέδρου Τραμπ, αναγκάζει την Ευρώπη, εάν έχει τα κότσια (που δεν τα έχει) να συμβαδίσει τις βαρύγδουπες δηλώσεις της με δράση. Πρόκειται για μια κίνηση, αρέσει δεν αρέσει σε κάποιους, τόσο έξυπνη όσο και καθυστερημένη. Οι στο εσωτερικό επικριτές του Αμερικανού Προέδρου, Δημοκρατικοί και νεοσυντηρητικοί, προβάλουν την ανοησία ότι η σκληρή στάση του Τραμπ ενθαρρύνει τον Πούτιν. Ο Πούτιν ευδοκιμεί στον δυτικό διχασμό, όχι στην αμερικανική αποφασιστικότητα.
Σηματοδοτώντας ότι η υποστήριξη της Αμερικής δεν είναι δίχως τέλος, ο Πρόεδρος Τραμπ, αλλάζει την εξίσωση. Επιδιώκει, ο Πούτιν να αντιμετωπίσει μια ενωμένη Ευρώπη, όχι έναν κατακερματισμένο συνασπισμό χρηματοδοτούμενο από την Ουάσιγκτον. Η έκκληση του Ζελένσκι για «εγγυήσεις ασφαλείας», στερείται ουσίας. Η Ουκρανία είναι ένας de facto πληρεξούσιος του ΝΑΤΟ από το 2014, ωστόσο η Ρωσία εξακολουθεί να κατέχει το ένα πέμπτο της γης της. Περισσότερη βοήθεια δεν θα οδηγήσει σε νίκη στον πόλεμο.
Θα τον παρατείνει. Ο Πρόεδρος Τραμπ, βλέπει ότι η ειρήνη θα επιτευχθεί μέσω της δύναμης και της μόχλευσης, όχι μέσω ατελείωτης ελεημοσύνης. Η πίεσή που ασκεί για κατάπαυση του πυρός, ενδεχομένως με άμεση διαπραγμάτευση με τον Πούτιν, θα μπορούσε να τερματίσει την αιματοχυσία γρηγορότερα από κάποιες δεκάδες δισεκατομμύρια δολάρια.
Κάποιοι είναι εξοργισμένοι με τον Αντιπρόεδρο Βανς. Το να αποκαλείς τον Ζελένσκι ασεβή, δεν αποτελεί αισχρότητα. Είναι ένα μήνυμα ότι η νέα γενιά των συντηρητικών και της κοινής λογικής στην Αμερική, απορρίπτει το παλιό παρεμβατικό δόγμα του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος. Ο Αντιπρόεδρος Βανς, ένας πολεμιστής της Rust Belt, γνωρίζει το κόστος της ξένης υπέρβασης. Ρημαγμένες αμερικανικές πόλεις, αβοήθητοι βετεράνοι, οικογένειες σε οικονομική δυσπραγία.
Η σύγκρουσή του με τον Ζελένσκι ανατρέπει το μέχρι σήμερα σενάριο. Πρώτα η Αμερική δεν σημαίνει απομόνωση, σημαίνει διάκριση. Ο Βανς και ο Τραμπ δεν είναι κατά της Ουκρανίας. Είναι υπέρ της Αμερικής, μια διάκριση που είχε εξαφανιστεί στα χέρια και στις πολιτικές των νεοσυντηρητικών γερακιών και των διαβρωμένων από την παγκοσμιοποίηση και την πολεμολαγνεία αναλυτών των δεξαμενών σκέψης της Ουάσιγκτον.
Ο Ζελένσκι, δεν έχει άδικο ότι ο λόγος του Πούτιν είναι τόσο εύθραυστος όσο και η οικονομία της Ρωσίας. Η προσάρτηση της Κριμαίας και η καταστροφή του Ντονμπάς το αποδεικνύουν. Ο φόβος του για την παραχώρηση της κατάπαυσης του πυρός είναι πραγματικός. Κανένας ηγέτης δεν θέλει να εκχωρήσει εθνική κυριαρχία. Αλλά η απρέπεια του στο Οβάλ Γραφείο, με την επίθεση στον Αντιπρόεδρο Βανς, σνομπάροντας τη συμφωνία για τα ορυκτά, ήταν ένας λανθασμένος και καταστροφικός υπολογισμός.
Ο Πρόεδρος Τραμπ επιβραβεύει αυτούς που τον στηρίζουν. Ο Ζελένσκι κινήθηκε απερίσκεπτα ή με δόλο ωθούμενος από ανόητες ευρωπαϊκές ηγεσίες. Αν είχε παίξει μπάλα, η Ουκρανία θα μπορούσε να είχε εξασφαλίσει μια σανίδα σωτηρίας. Έσοδα από ορυκτά για ανοικοδόμηση, αμερικανικές επιχειρήσεις ως εταίρους, όχι ως επικυρίαρχους. Αντ ‘αυτού, πόνταρε στην ευρωπαϊκή ενοχή και την αμερικανική υπομονή. Καμένα χαρτιά και τα δυο.
Η σύγκρουση στο Οβάλ Γραφείο, αποτελεί δημοψήφισμα για τις αποτυχίες της παγκοσμιοποίησης. Για δεκαετίες, μας πουλούσαν ένα ψέμα – ότι η Αμερική πρέπει να αστυνομεύει τον κόσμο, ότι η ευημερία μας εξαρτάται από τον διαρκή πόλεμο. Ο Τραμπ διαλύει αυτή την ψευδαίσθηση. Η πρότασή του στην Ουκρανία δεν αποτελεί απληστία, αλλά μια ευκαιρία ενσωμάτωσης σε κρίσιμες αλυσίδες εφοδιασμού, μειώνοντας την εξάρτηση από την Κίνα, δίνοντας παράλληλα στην Ουκρανία ένα μερίδιο στη δική της σωτηρία.
Η απόρριψη του Ζελένσκι δεν καίει απλώς μια συμφωνία. Απορρίπτει ένα όραμα.
Οι επόμενες ώρες και ημέρες, θα δοκιμάσουν την αποφασιστικότητα όλων. Ο Πρόεδρος Τραμπ, θα ρίξει το γάντι στην Ευρώπη, ενώ προετοιμάζει ήσυχα την παρτίδα με τον Πούτιν.
Ο Ζελένσκι πήγε στο Λονδίνο για να διαμαρτυρηθεί και να ακούσει τα βαρύγδουπα λόγια των Ευρωπαίων, αλλά το κρίσιμο ερώτημα είναι εάν οι υποσχέσεις του έχουν την ίδια δύναμη και επιρροή με αυτήν της Αμερικής. Η οργή και οι υποσχέσεις της Ευρώπης, στερούνται δοντιών.
Οι προϋπολογισμοί των ευρωπαϊκών χωρών είναι τεντωμένοι στο έπακρο, οι ευρωπαϊκές ένοπλες δυνάμεις επίσης αποδυναμωμένες. Η Μόσχα, χαμογελώντας από το περιθώριο, μπορεί χρησιμοποιήσει την εκεχειρία για να αποκομίσει κέρδη, γνωρίζοντας ότι το Κίεβο δεν μπορεί να αντέξει χωρίς την Αμερική. Ενώ την ίδια στιγμή, ο Λευκός Οίκος, θα κάνει πει, λιγότερη Ουκρανία, περισσότερο συνοριακό τείχος, περισσότερες φορολογικές περικοπές, προτεραιότητες που έχουν απήχηση στην πλειοψηφία των Αμερικανών πολιτών.
Όσο για αυτούς που κραυγάζουν χάος, δεν κατανοούν, ότι το δυνατό ήχο από το καμπανάκι θανάτου της παλιάς τάξης. Το America First του προέδρου Τραμπ, δεν είναι απερίσκεπτη στρατηγική, αλλά μια αμείλικτη στρατηγική. Θέτει δύσκολα ερωτήματα.
Το ξέσπασμα του Ζελένσκι δεν αλλάζει το πλαίσιο της κυβέρνησης Τραμπ. Έχει να αντιμετωπίσει ένα χρέος πάνω από 35 τρισεκατομμύρια δολάρια, οι υποδομές της Αμερικής καταρρέουν, οι οικογένειες δεν μπορούν να αντέξουν οικονομικά. Αυτά πρέπει να αντιμετωπίσει ο Πρόεδρος Τραμπ και η κυβέρνησή του. Ο Αμερικανός Πρόεδρος, δεν εγκαταλείπει την Ουκρανία. Την παροτρύνει να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Ζητά από την Ευρώπη να ηγηθεί. Και ανακτά την κυριαρχία της Αμερικής. Ενέχει κινδύνους αυτή η στρατηγική; Σίγουρα. Μια απόσυρση της Αμερικής, θα τέντωνε επικίνδυνα την αντοχή του ΝΑΤΟ και βραχυπρόθεσμα, πιθανόν, θα ενθάρρυνε τον Πούτιν.
Παρόλα αυτά, ο μεγαλύτερος κίνδυνος είναι η αδράνεια και η αιμορραγία για έναν πόλεμο χωρίς προοπτική νίκης. Ο Αμερικανός Πρόεδρος δεν έχει άδικο. Πράγματι ο Ζελένσκι και οι Ευρωπαϊκές ελίτ, φλερτάρουν με τον Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Το ίδιο θα κάνει και η Αμερική, εάν συνεχίσει αυτό το χωρίς κατάληξη επικίνδυνο παιχνίδι.
Η στάση του Προέδρου Τραμπ, είναι τολμηρή, διακρίνεται από αμερικανικό θράσος, μια απόρριψη της ενοχής, και κυρίως από επιστροφή στο σθένος. Ρεαλιστικά, δεν πρόκειται για υποχώρηση της Αμερικής, αλλά για αναγέννηση. Μια αναγέννηση που έχει ως στόχο να ανοικοδομήσει την Αμερική, αλλά καλώντας την Ευρώπη να συμμετέχει, να ανοικοδομήσει και τη Δύση.
* Ο Δημήτρης Γ. Απόκης, είναι Διεθνολόγος, με ειδίκευση στην Αμερικανική Εξωτερική Πολιτική, Γεωπολιτική και Διεθνή Οικονομία. Απόφοιτος των πανεπιστημίων The American University, School of International Service, και The Johns Hopkins University, The Paul H. Nitze, School of Advanced International Studies της Ουάσιγκτον. Είναι μέλος του The International Institute for Strategic Studies, του Λονδίνου. Ως Δημοσιογράφος, υπήρξε επί σειρά ετών διαπιστευμένος ανταποκριτής στο Λευκό Οίκο, στο Στέητ Ντιπάρτμεντ και στο Αμερικανικό Πεντάγωνο.
