Συγκλονίζουν τα λόγια της μητέρας της αδικοχαμένης Ελένης Τοπαλούδη, της φοιτήτριας που βιάστηκε και δολοφονήθηκε το 2018 στη Ρόδο.
Συγκεκριμένα, λίγο πριν συμπληρωθεί ένας χρόνος από την καταδικαστική απόφαση για τους δύο δράστες του εγκλήματος, η κυρία Κούλα Αρμουτίδου με ανάρτησή της στον προσωπικό της λογαριασμό στο Facebook καλεί τους πάντες να αγαπήσουν με όλη τη δύναμη της ψυχής τους.
«Αγαπήστε με όλη τη δύναμη της ψυχής σας. Μην αναβάλλετε τίποτε για το αύριο. Ό,τι σας έρθει στο μυαλό σας, κάντε το πράξη. Πείτε σε όλα τα αγαπημένα σας πρόσωπα ότι είναι μοναδικά και αναντικατάστατα», σημειώνει, μεταξύ άλλων, στην ανάρτησή της.
Αναλυτικά η ανάρτηση της μητέρας της Ελένης Τοπαλούδη:
Κάθε άνθρωπος, δυστυχώς, σ’ αυτό το μικρό ταξίδι της ζωής σηκώνει από έναν Σταυρό. Σε άλλους ανθρώπους αυτός ο Σταυρός είναι πολύ βαρύς και σε άλλους πιο ελαφρύς. Η πορεία προς το Γολγοθά είναι δρόμος που σου κόβει την ανάσα. Λιγοψυχείς, πέφτεις σηκώνεσαι, ξαναπέφτεις, ξανασηκώνεσαι και στο τέλος πέφτεις εντελώς και τότε χρειάζεσαι πολύ μεγαλύτερη προσπάθεια για να μπορέσεις να κουβαλήσεις αυτόν τον μαρτυρικό Σταυρό του μαρτυρίου.
Δεν υπάρχουν βοηθοί, συμβοηθοί, συνέταιροι σ’ αυτόν τον μαρτυρικό ανήφορο, σ’ αυτόν τον κακοτράχαλο δρόμο, μόνον εσύ και ο πόνος σου παρέα. Κανένας μέτοχος στον πόνο. Όλοι είναι από μακριά. Κανείς δεν τον αντέχει αυτόν τον πόνο. Για αυτό ίσως η Ανάσταση να κρύβει την Ελπίδα.
Ίσως η Ανάσταση να φέρει το φως στις ψυχές μας. Ίσως η Ανάσταση δεν επελέγη τυχαία να γιορτάζεται μέσα στην Άνοιξη. Ίσως με την Αναγέννηση της φύσης να έρθει και η Αναγέννηση στις ψυχές μας. Κόσμε, κόσμε, ΖΗΣΤΕ, ΑΓΑΠΗΣΤΕ. Να ζείτε την κάθε στιγμή. Μην αφήνετε τίποτε για το αύριο. Το αύριο μπορεί να νομίζετε ότι είναι κοντά σας, δεν είναι, φαντάζει πολύ μακρινό.
Αγαπήστε με όλη τη δύναμη της ψυχής σας. Μην αναβάλλετε τίποτε για το αύριο. Ό,τι σας έρθει στο μυαλό σας, κάντε το πράξη. Πείτε σε όλα τα αγαπημένα σας πρόσωπα ότι είναι μοναδικά και αναντικατάστατα. Πιστέψτε με… Ίσως έρθει μια μέρα που άλλοι αποφάσισαν για σένα χωρίς εσένα και να αφήσεις στη μέση πολλά που δεν ολοκληρώθηκαν».
