Οι μέρες του Πάσχα, είναι ημέρες γιορτής και χαράς.
Μέσα στις ατελείωτες ευχές, τις φωτογραφίες με τα κόκκινα αβγά, τα στρωμένα τραπέζια με τα ελληνικά φαγητά και τα πόστ στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, δεν πρέπει να ξεχνάμε την πραγματικότητα. Αυτήν, μέσα στην οποία ζούμε και καλούμαστε να την βιώσουμε υπό εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες.
Οφείλουμε λοιπόν, όλοι μας, να σκεφτούμε αυτό το Πάσχα ότι ενώ κλείσαμε πάνω από ένα χρόνο παλεύοντας με τον κορωνοϊό και ενώ βρισκόμαστε εν αναμονή της πολύφερνης ‘επανεκκίνησης’ της ζωής μας (σε όλα τα επίπεδα), όλη αυτή την χρονική περίοδο υπάρχουν άνθρωποι τους οποίους πρέπει να θυμόμαστε:
-εκείνους που έφυγαν από τον φονικό ιό
-εκείνους που μολύνθηκαν (ή μολύνονται ή νοσούν) τον ιό
-τους υγειονομικούς, γιατρούς, νοσηλευτές, προσωπικό κ.λπ. σε όλες τις χώρες που δίνουν την μάχη καθημερινά, στηρίζοντας τα συστήματα υγείας
-στην χώρα μας, τους ανέργους, ημι-απασχολούμενους, ανθρώπους που ζουν με επιδόματα ή εργάζονται στην μαύρη εργασία –χωρίς δώρα κ.λπ. που περνούν –κυριολεκτικά- μαύρες γιορτές και μαύρες μέρες, περιμένοντας μία ελπ΄΄ιδα
-τους ‘τσακισμένους’ συνταξιούχους που βλέπουν τους κόπους μιας ζωής να εξαφανίζονται συστηματικά από τα μνημόνια κι έπειτα, χωρίς σταματημό
-τους ΜμΕ επιχειρηματίες και επαγγελματίες που δεν έχουν τη δυνατότητα πρόσβασης σε χρηματοδοτήσεις (ενώ άλλοι παίρνουν και μη… επιτρεπτέες)
Όλοι αυτοί, είμαστε εμείς.
Εμείς, που αποτελούμε την ραχοκοκαλιά της κάθε κοινωνίας.
Εμείς, δίνουμε αυτή την μάχη με την πανδημία και υποφέρουμε από τις συνέπειές της –έχοντας στην πλάτη μας, ακόμη δέκα χρόνια μνημονίων που κατέστρεψαν τον κοινωνικό και τον εργασιακό ιστό.
Ας αναλογιστούμε για λίγο, την πραγματικότητα.
Και ας ευχηθούμε να μην ζήσουμε ποτέ ξανά αυτό τον εφιάλτη αλλά και να παλέψουμε για να βελτιώσουμε την ζωή μας.
Η επιστροφή στην κανονικότητα, προϋποθέτει την σχέση μας με την πραγματικότητα. Και αυτήν ακριβώς, πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε τώρα για να προχωρήσουμε.
Π.Ντ. / news-politics
